Iedereen heeft wel eens frustraties over dat dingen precies onder zijn neus vandaan weggekaapt worden door een ander. Daarover dit korte stukje
[b][i]Verschoten Roos[/i][/b]
Een ochtend in de supermarkt, t is even over negen,
Daar, voor het schap met groente, sta ik te wikken en te wegen,
Het laatste stronkje broccoli, of de laatste pastinaak?
Maar voor ik heb besloten zijn ze alweer weggekaapt…
Je kent het wel, een diep gevoel, het vol zijn van verwachting,
Je hebt maanden lopen sparen voor die ene overnachting,
Die allerlaatste kamer in dat hotel, hier ver vandaan,
Maar net als je wilt boeken, is de mogelijkheid vergaan…
Plannen, sparen, denken, wachten,
Wikken, wegen of stil smachten,
Als je hebt besloten,
Dit is wat ik wil,
Heb je mis geschoten,
Want de roos heeft, onverdroten,
Toch besloten te verkassen,
Naar een andere steel…
Mijn neus, zo onderhand, hangt stil, verlaten en wat eenzaam,
Er onder alles weggerukt, onafhankelijk van de naam,
De truc: reactiesnelheid, wie ’t eerste komt, die maalt.
De rest heeft door hun traagheid simpelweg gefaald…
[i]Copyright Halbe Mulder, 2011[/i]
