Aan het begin van dit nieuwe jaar wat overpeinzingen over het eind...
Ten slotte...
Soms dan denk ik: in dit leven, wat heb ik eig’lijk gedaan?
Heb ik ooit wel iets betekend, gaf ik nut aan mijn bestaan?
Zijn de dagen die ik doorbracht niet vergeefs voorbij gegaan?
Had er ooit wel iets of iemand enig baat bij mijn bestaan?
Ja, wat is de zin des levens? Waarom ben ik hier op Aard’?
Heb ik mijn taak allang geleverd, of blijft mijn werk mij toch bespaard?
Vragen, voer voor grote denkers, mannen, vrouwen, zeer vermaard,
Ook zij weten niet het antwoord, hebben zich al blind gestaard…
Die angst bekruipt een ieder met een redelijk goed brein,
Een zeer onprettige gedachte, nee, hij is bepaald niet fijn,
Komt er plots een snelle auto, val je zomaar voor een trein?
Kom je langzaam aan je einde, door een ziekte met veel pijn?
Ik ben bang om te verliezen, bang om ervandoor te gaan,
Want plots heb je niets te kiezen, kan iets vreselijks je verslaan,
Blijf je eenzaam alleen achter, blijft jouw tijd eeuwig stilstaan,
Als je door mag van de wachter, aan het eind van dit bestaan…
Ja, het eind is onvermijdelijk, niemand die eraan ontkomt,
En je kunt erover peinzen, zeggen dat je het verdomt,
Maar het blijft onontkoombaar, dat ook jouw stem ooit verstomt,
Waarna je ceremonieel tot hoopje aarde wordt vermomd.
Nee, niemand blijft er over, daarin blijven wij gelijk,
Menigeen wordt immer somber, denkend aan zichzelf als lijk,
Maar zolang je nog kan denken, ben je blijkbaar stinkend rijk,
Want dan kan je nog veel schenken, hebt je leven, duidelijk!
Dus mensen, leef dit mooie leven, maak er elke dag wat van!
Ga niet eenzaam zitten beven, omdat het einde komen kan,
Want je hebt zoveel te geven, aan je mede-vrouw of –man,
Het leven is aan ons gegeven om te leven, zolang als ’t kan…
Copyright Halbe Mulder, 2015
