Het is alweer een tijd geleden dat ik hier wat schrijfselen heb geplaatst. Er is in de tussentijd genoeg geschreven, maar simpelweg niet gepubliceerd.
Na vanavond echter de grote Hans Dorrestijn te hebben mogen aanschouwen in gezelschap van Zazí, drie prachtige stemmen uit goed gevormde klankkasten, leek het me toch eens tijd om weer wat het web op te werpen.
Een nieuw idool vinden is natuurlijk geweldig, maar de pretenties hier ook maar enigzins in de buurt te komen zijn mij vooralsnog bespaard gebleven. Echter, elk pad heeft een begin nodig, en daarvoor leek dit stukje van een tijdje terug me wel toepasselijk...
Kleine stapjes
Ik loop hier nu al jaren met mijn hoofd daarboven,
mijn blikveld reikt maar zelden tot het grondniveau,
en door die hogere sferen ben ik gaan geloven,
dat ik al die tijd al geschrapt ben van ’t tableau.
Soms, heel af en toe, dan kom ik terug op aarde,
dan zie ik weer de dingen voor wat ze eigenlijk zijn,
word ik geconfronteerd met een ieders waarde,
en laat iemand me zien: je bent de oorzaak van je pijn.
Soms zeggen mensen dingen die ik niet wil horen,
niet omdat ze liegen of mij de grond inslaan,
het zijn vaak hele wijze en goedbedoelde woorden,
die ik om hun juistheid juist niet uit kan staan.
‘K stopte met dromen over dromen, begon met dromen over doen,
’t moest er toch een keer van komen, maar ik vond geen bos in al die bomen,
dreef niet mee met al die stromen, deed geen afstand van fatsoen.
Deze lessen zijn natuurlijk voor de meeste mensen,
over het algemeen waaien ze aan, soms groot, soms klein
maar wat moet je dan doen, als je niets anders kan dan wensen
om een onderdeel van die meesten te zijn?
Copyright Halbe Mulder, 2014
