Onlangs overkwam mij iets vreemds. Tijdens een gesprek met een persoon waar ik een tijdje mee samen heb gewerkt, vond diegene het een goed idee om mij uit te maken voor “vliegtuigspotter”. Nu kan ik mij voorstellen dat de leek mij als zodanig kwalificeert, zodra men merkt dat ik enkele keren per jaar op een vliegveld te vinden ben, alwaar ik af en toe een camera hanteer.
Als we echter een beschrijving van de activiteit vliegtuigspotten ter hand nemen (met dank aan Neerlands’ meest betrouwbare informatienetwerk http://nl.wikipedia.org/wiki/Vliegtuigspotten), zien we dat deze activiteit vooral bestaat uit het volgen van vliegtuigen en hun bewegingen, waarbij sommigen lijden aan verzamelwoede van bijvoorbeeld foto’s van vliegtuigregistraties. Hoewel ik bij enkele mooi gekozen kentekens mijn camera zeker ter hand zal nemen om een al dan niet intentioneel vermakelijk resultaat vast te leggen, voel ik mij niet onder deze kwalificatie vallen. Persoonlijk zie ik mijzelf liever als “luchtvaart-enthousiast”, “vliegtuigbouwer zonder vliegtuig” of “piloot zonder brevet”.
Zoals gezegd onderneem ik dus enkele keren per jaar met wat mede-vrijwilligers van de SSVOBB een tripje naar een vliegveld, om daar een zogeheten “fly-in” bij te wonen. Voor hen die dit fenomeen niet kennen: Een fly-in behelst, zoals de naam suggereert, een evenement waarbij allerlei lieden hun vliegtuig naar een bepaalde locatie invliegen. Hierna volgt vaak een sociaal samenzijn, voedsel en (indien er die dag niet meer gevlogen hoeft te worden) drank.
Echter, deze uiteenzetting over vliegtuigspotters en fly-ins is, hoewel uitermate interessant, natuurlijk slechts de inleiding tot het nu volgende verslag van mijn laatste fly-in bezoek.
De fly-in in kwestie werd georganiseerd door de Nederlandse Vereniging voor Amateur Vliegtuigbouwers (NVAV) en was hiermee ook vooral gericht op mensen die hun eigen toestel hebben gebouwd en/of hier nog mee bezig zijn. Waar de meeste vorige edities van deze fly-in op vliegveld Midden-Zeeland (EHMZ, vlakbij Arnemuiden) werden gehouden, is sinds vorig jaar gekozen voor het vliegveld Marville in Noord-Frankrijk. Deze voormalige basis van de Royal Canadian Air Force is tegenwoordig in kleinschalig gebruik als industrieterrein en tevens als veld voor ultralight-vliegtuigen (ULM´s) en kleine vliegtuigen (GA). Daarnaast worden sommige van de oude barakken en andere gebouwen bewoond. Een van deze bewoners is een Nederlands NVAV-lid, die zijn huis en het veld beschikbaar stelde voor het organiseren van deze fly-in.
Aangezien een lid van ons reisgezelschap nog tot laat op de dag college had, konden we pas vrijdag ’s avonds richting Frankrijk afreizen. Toen wij na 4 uur rijden om kwart over 10 op de basis aankwamen, was deze creatie het eerste zicht wat ons begroette.
Na ons te hebben aangemeld bij de organisatie, was het opslaan van onze tenten in het donker de eerste uitdaging, die echter snel en wonderwel slaagde. Na een gezellige avond rond het kampvuur zijn we ze maar eens van binnen gaan inspecteren, waarbij zaterdagochtend mocht worden geconstateerd dat het nog steeds mogelijk bleek hierin de nacht door te brengen.Zaterdagochtend bood ons de mogelijkheid om nu eens bij daglicht te zien waar we waren aanbeland. Het kamp, zoals zichtbaar op onderstaande foto’s, bevond zich vlak naast de aanwezige vliegtuigen. Een low pass ’s ochtends rond een uur of 7 van een niet nader te noemen zwarte kist zorgde er wel voor dat voor een ieder duidelijk was dat er in alle vroegte al prima gevlogen kon worden.
Een van de meest opvallende objecten op het veld was de oude verkeerstoren. Hoewel volledig verroest en vervallen, was het een prachtig onderdeel van het landschap en een tekenend gebouw voor het veld en de hier heersende atmosfeer.
Hoe dichterbij je bij deze toren kwam, hoe duidelijker het werd dat dit veld al ruim 40 jaar gelden was verlaten door diegenen die er enig nut voor hadden. Waar er in Nederland echter al lang een woonwijk of iets anders over deze grond heen gebouwd zou zijn, werd er hier in Frankrijk simpelweg niet meer naar omgekeken. Het verval door deze verwaarlozing droeg echter alleen maar bij aan de schoonheid van de omgeving en de rust en verlaten atmosfeer die de locatie ademde.
Om deze locatie eens verder te verkennen, maakten we met de auto een tour over het veld. Aangezien de basis gebouwd is rond een asfaltbaan van ruim 3 kilometer lengte, was dit wel noodzakelijk om
De eerste stop tijdens deze rondleiding was de runway. Met zijn breedte van 30 meter en lengte van 3,2 kilometer zijn sommige ultralights in staat om deze baan in vrijwel elke richting te gebruiken, aangezien ze minder dan 30 meter baan nodig hebben. Als je zo aan de kopse kant van de baan staat, is dit best indrukwekkend, en levert het sowieso mooie plaatjes op…
De volgende stop waren een aantal betonnen muren, die schuin ten opzichte van elkaar stonden. Onderaan de foto is ook een verankeringspunt te zien. Deze locatie vormde namelijk vroeger een van de plekken waar de motortests van de vliegtuigen werden gedaan. Het toestel werd aan de grote ring onder in beeld vastgemaakt, waarna de motor tot het volle vermogen kon worden uitgetest, zonder dat het vliegtuig door zijn remmen schoot. De muren dienden ter afscherming van de uitlaat en wat hieruit voortkwam.
Daarna reden we verder naar een van de onderhoudshangaars en standby-gebouwen. Aangezien dit een basis uit de koude oorlog is, stonden hier op ieder moment enkele vliegtuigen en piloten volledig bewapend en afgetankt standby om, zodra het nodig was, onmiddellijk te kunnen vertrekken.
Nadat we het bordje op de auto van onze gids en gastheer maar weer braaf volgende, kwamen we uit bij eenzelfde gebouw aan de andere kant van het veld. Dit bleek blijkbaar uitermate geschikt als opslag en droogplaats voor hout van de ook op het veld gevestigde houtzagerij.
Na het ronden van de andere kop van de baan kwamen we vervolgens weer uit op het platform en ons kamp aldaar met haar kenmerkende skyline.
De verkeerstoren was echter niet de enige toren op het veld. Even verderop staat de oude watertoren, die nog steeds in gebruik is als watervoorziening van de basis. Het boompje dat rebels hier bovenop groeit, was een prachtig gezicht.
Na deze beschouwing van de infrastructurele onderdelen van de basis, was het tijd om ook eens de huidige gebruikers van het veld te gaan bezoeken. Het onderstaande kistje is een eigen ontwerp en weegt slechts 230 kilogram. Voor langere mensen is haar zeer spartaans aandoende cockpit ook niet geschikt. Met haar 100pk motortje is ze echter wel in staat om snelheden tot 400km/h te halen. Deze racer was later op de dag nog even in de lucht om haar kunnen te demonstreren, wat zeer indrukwekkend was.
Onderstaande kist was zo te zien al een tijdje haar hangaar niet meer uit geweest. Een opvallend kenmerk van deze SB-2 is het lage onderstel, wat op een ontzettend simpele maar doeltreffende manier kan worden opgeklapt.
Soms kom je in deze Franse hangaars ook nog wel eens wat vreemde situaties tegen. Onderstaande combinatie lijkt mij veiligheid gegarandeerd…
Weer terug op ons kampement was het nog steeds een prachtige dag, die een prima gelegenheid bood om nog wat mooie plaatjes te schieten van enkele aanwezige toestellen.
Na een goede lunch op z’n Frans rees bij een van mijn reisgenoten de vraag wat voor toestellen er nu eigenlijk op deze basis gestaan hadden. Onze gastheer bleek nog in het bezit van een boek over de geschiedenis van de basis, waarin te vinden was dat hier onder andere Sabre jagers hebben gestaan. Tussen alle foto’s, opgeschreven herinneringen en informatie over die tijd, stond ook het onderstaande stukje rijmende retrospectie.
Buiten werden voor de piloten enkele activiteiten georganiseerd. Zo kon er worden deelgenomen aan een fotovlucht over de omgeving, waarbij een aantal punten in het landschap moeten worden gevonden en gefotografeerd in een zo kort mogelijk tijdsbestek. Ook vond er een doellandingswedstrijd plaats, waarbij het de bedoeling was om zo dicht mogelijk bij een vooraf vastgesteld punt op de baan de wielen aan de grond te zetten. Daarnaast werd er op zaterdagmiddag iets georganiseerd dat meer gericht was op de destructieve aard in ieder mens: ballonnen kapot prikken. Nu is de manier waarop dit bij een kinderfeestje gaat wel een beetje saai, als je ook een vliegtuig bij de hand hebt. Ballonnen kapot maken voor gevorde kinderen (lees: piloten) gaat daarom als volgt.
Vanaf de grond wordt een feestballonnetje met helium losgelaten, met daaraan een strook aluminiumfolie voor extra gewicht en zichtbaarheid. Het vliegtuig dat in de lucht is probeert vervolgens om de ballon uit de lucht te vliegen, bijvoorbeeld door het ding te raken met de propeller. Aangezien een ballon slechts een klein doelwit is, en de snelheden relatief hoog, is dit best een uitdaging. Om die reden zocht men voor elk toestel nog een co-piloot die als spotter dienst wilde doen, om de piloot te helpen de ballon te vinden en te raken. Toen men dus vroeg of er niet-vliegers waren die deze functie wilden vervullen, waren 3 vrijwilligers al snel gevonden. Ik kon meevliegen met de PH-LUC, een Zenith Zodiac 601HD.
Toen we 2 geraakte ballonnen later weer op de grond waren, bleek dat we onze troep netjes hadden opgeruimd. De restanten van de ballonnen bleken namelijk achter de lichten en het landingsgestel te zijn blijven hangen.
Enkele andere deelnemers aan dit spel.
Weer op de grond aangekomen, zagen we nog een andere hangaar open staan. Hierin stond een kist van een type waar ik momenteel aan werk op het gebied van redesign: de Sirocco. Een klein eenzittertje met grote vleugels, vooral bedoeld voor rustig recreatief vliegen.
Terug bij het kamp werden de barbecue en het kampvuur voorbereid en kwamen de verhalen al los. (Het blijven ten slotte piloten…)
Tegen zonsondergang nog een paar foto’s gemaakt.
Vervolgens kwam iemand op het idee om een soort dragrace over de baan te houden, waaraan Peter en ik natuurlijk graag deelnamen. Na op vol vermogen de baan op en neer te zijn gescheurd, veranderde dit in een soort gemotoriseerde vorm van verstoppertje over het lege deel van de basis.
Terug op het kamp gearriveerd lekker genoten van het kampvuur en de gezelligheid tot het tijd werd om de slaapzak op te zoeken.
De volgende ochtend zag het weer er dreigend uit, dus maar meteen de spullen ingepakt, zo lang dat nog droog mogelijk was.
De rest van het kamp was nog grotendeels in ruste, slechts enkele mensen waren al wakker. Zo’n stille flight line vroeg in de ochtend geeft toch een speciaal gevoel.
Zoals al genoemd zag het weer er redelijk dreigend uit. Het nadeel van met een kleine kist naar zo’n fly-in gaan is dat je alleen met goed weer (of eigenlijk goed zicht en voldoende hoge bewolking) de lucht in en dus terug naar huis kunt. Twee piloten die ook vroeg op waren, vonden de voorspellingen er voldoende slecht uitzien om te beslissen dat ze, als ze niet onmiddellijk vertrokken, de rest van de dag ook niet meer weg zouden komen.
Geheel ongegrond bleek hun vrees niet, de rest van de ochtend en het begin van de middag heeft het niets dan geregend…
Deze regen hield ons echter niet tegen om de rest van de basis nog even te verkennen. Hierbij kwamen we in een zeer ruim opgezette hangaar, waar het nodige leuke speelgoed stond, zoals bijvoorbeeld deze Yak.
Verderop in de hangaar stonden enkele zelfbouwtoestellen, waarin een aantal constructies zaten die in Nederland waarschijnlijk absoluut niet toegestaan zouden zijn…
Weer buiten kwam ik deze stapel boomstammen tegen, die eigenlijk een best mooie metafoor voor de basis vormden. Zoals de grote basis weliswaar afgekapt is, groeit hieruit toch weer een klein actief vliegveldje.
Aangezien het niet bepaald vliegweer was, werd besloten om dan maar naar de citadel van een nabijgelegen dorpje te gaan, waar we onder langs de muren hebben kunnen lopen.
Na dit uitstapje werd er genoten van een wederom zeer goede barbecue, complete met heerlijke ter plekke gemaakte salades. De maaltijd achter de kiezen hebbende, werd het voor ons tijd om weer richting Delft te gaan, maar niet voordat we onze gastheer nog even een vluchtje zagen maken met zijn Cherry BX-2 PH-VWL, terwijl de PH-CBO ook nog een paar touch-and-go’s en low passes aan het doen was.
Daarmee kwam er een eind aan een gaaf weekend. Dank aan de NVAV voor de prima organisatie en aan alle deelnemers voor de geweldige atmosfeer!
