De kudde van angsthazen
Ooit was ik trots op Nederland, een land vol tolerantie,
een land vol leven, vol respect, maar als ik nu een krant zie
durf ik hem niet meer in te zien, uit angst voor alle feiten
die, uit hun context weggerukt, alleen maar mensen bijten…
Ooit was ik trots op Nederland, ooit was er bij discussie
nog sprake van een argument, dat leidde tot conclusie.
Maar nu wordt elk exces misbruikt en generalisatie
Is aan de orde van de dag in onz’ ooit mooie natie.
De mening krijgt de leiding, de oogkleppen zijn mode,
Spiegels gaan bij het grofvuil, net als alle geboden.
Een extra meetlat wordt gekocht, vervangt gelijke kappen
De eigen schaduw genegeerd, niet overheen te stappen…
Nu ben ik bang voor Nederland, bang voor de and’re mensen,
‘k wou dat ’t gevaar van buiten kwam, van ver buiten de grenzen.
Maar steeds weer neemt landgenoot een vreemdeling te grazen,
De witte herder lacht erom en ziet zijn kudde van angsthazen…
zaterdag 7 november 2015
vrijdag 9 oktober 2015
LUCHTDICHT: Lot des drummers
Plots rolt er zo ineens een tekst uit de vingers. Soms is het een prachtige gelegenheid wat stereotypes neer te zetten, ongeacht of ze waar (of gangbaar :p) zijn.
Lot des drummers
Een band bestaat uit muzikanten,
met een drummer er soms bij
De gitarist staat in de kranten
De zanger neemt geregeld vrij
De bassist die doet een schnabbel
De toetsenist staat in de kroeg
en heeft daar met zijn vlotte babbel
zelden aan 1 vrouw genoeg
Maar een drummer schrijft geen woorden
en een drummer zingt geen lied
Een drummer heeft ook geen akkoorden
Dat maakt niet uit, want hij geniet!
De gitarist zit bij Van Nieuwkerk,
De toetsenist schuift aan bij Pauw,
De zanger presenteert wat nieuw werk
en dat vindt Giel dan best lauw…
Maar ’s avonds staan ze op de planken
in Ahoy of een café
en bij hun virtuoze klanken
ragt de drummer lekker mee
Want een drummer schrijft geen woorden
en een drummer zingt geen lied
Een drummer heeft ook geen akkoorden
Dat maakt niet uit, want hij geniet!
En ook al leest de man geen noten,
ook al herkent hij terts noch kwint,
Dat kan die man geen donder schelen,
Zolang hij maar zijn drums mag spelen,
Dan is zijn leven al compleet, nog voor de gig begint.
Maar zelfs al schrijft een drummer woorden,
en zelfs al zingt hij eens een lied,
zolang het hem maar kan bekoren,
dan is het goed, want hij geniet!
Copyright Halbe Mulder, 2015
Lot des drummers
Een band bestaat uit muzikanten,
met een drummer er soms bij
De gitarist staat in de kranten
De zanger neemt geregeld vrij
De bassist die doet een schnabbel
De toetsenist staat in de kroeg
en heeft daar met zijn vlotte babbel
zelden aan 1 vrouw genoeg
Maar een drummer schrijft geen woorden
en een drummer zingt geen lied
Een drummer heeft ook geen akkoorden
Dat maakt niet uit, want hij geniet!
De gitarist zit bij Van Nieuwkerk,
De toetsenist schuift aan bij Pauw,
De zanger presenteert wat nieuw werk
en dat vindt Giel dan best lauw…
Maar ’s avonds staan ze op de planken
in Ahoy of een café
en bij hun virtuoze klanken
ragt de drummer lekker mee
Want een drummer schrijft geen woorden
en een drummer zingt geen lied
Een drummer heeft ook geen akkoorden
Dat maakt niet uit, want hij geniet!
En ook al leest de man geen noten,
ook al herkent hij terts noch kwint,
Dat kan die man geen donder schelen,
Zolang hij maar zijn drums mag spelen,
Dan is zijn leven al compleet, nog voor de gig begint.
Maar zelfs al schrijft een drummer woorden,
en zelfs al zingt hij eens een lied,
zolang het hem maar kan bekoren,
dan is het goed, want hij geniet!
Copyright Halbe Mulder, 2015
donderdag 10 september 2015
LUCHTDICHT: Nadeel van geluk
Wederom heb ik het weten te presteren om mijn redelijk willekeurige plaatsings-schema volledig te negeren door het eerst in ruim 9 maanden weer eens een berichtje te plaatsen. Wellicht is de reden voor dit gebrek aan inspiratie terug te vinden in onderstaande tekst... ;)
Nadeel van geluk
Ooit vond ik mezelf diep ongelukkig,
Geen mens die ’t zo zwaar had als ik,
Geen mens om me heen,
‘k was eenzaam alleen,
“Er komt nooit een meid die ik strik…”
Geen vrouw was te zien in mijn leven,
tenminste, dat was hoe ‘k het zag,
Een zanglerares,
een collega of zes,
romantisch dus niets: ’n hard gelach…
De poëet in mij is verdronken,
Zijn stem is in liefde gesmoord.
Er valt bitter weinig te klagen,
Dus schrijf ik nu vrijwel geen woord…
Zo bleef ik maar jarenlang klagen,
Het zwarte gal droop van ’t papier,
Een somber gedicht,
ja, ik bleek weer gezwicht,
en maakte van leed zo vertier…
De poëet in mij is verdronken,
Zijn stem is in liefde gesmoord.
Er valt bitter weinig te klagen,
Dus schrijf ik nu vrijwel geen woord…
Een prachtige vrouw bracht de liefde mij,
en zij gaf mij ook nog haar liefde.
Ik ging voor de bijl, want opeens was ik blij!
Wat plots mijn schrijf-wortels doorkliefde…
Die wanhoop brengt ook wel een voordeel,
Zo raak ik nooit meer uitgeklaagd!
ach, doe eens gek:
Inspiratiegebrek!
Een kwelling die niemand verdraagt!
De poëet in mij was verdronken,
Zijn stem was in liefde gesmoord.
Maar altijd blijft er wat te klagen,
Dus schrijf ik inmiddels weer door!
Copyright Halbe Mulder, 2015
Daarnaast heb ik voor de zomer eens een van mijn oudere teksten op muziek gezet, uitgebreid en uitgevoerd. Zie voor het resultaat het filmpje hieronder.
Aangezien ik het laatste couplet slechts kort voor deze opname geschreven had, ging er daar iets enigzins anders dan gepland, maar de bedoelde tekst is terug te vinden in de ondertiteling.
Nadeel van geluk
Ooit vond ik mezelf diep ongelukkig,
Geen mens die ’t zo zwaar had als ik,
Geen mens om me heen,
‘k was eenzaam alleen,
“Er komt nooit een meid die ik strik…”
Geen vrouw was te zien in mijn leven,
tenminste, dat was hoe ‘k het zag,
Een zanglerares,
een collega of zes,
romantisch dus niets: ’n hard gelach…
De poëet in mij is verdronken,
Zijn stem is in liefde gesmoord.
Er valt bitter weinig te klagen,
Dus schrijf ik nu vrijwel geen woord…
Zo bleef ik maar jarenlang klagen,
Het zwarte gal droop van ’t papier,
Een somber gedicht,
ja, ik bleek weer gezwicht,
en maakte van leed zo vertier…
De poëet in mij is verdronken,
Zijn stem is in liefde gesmoord.
Er valt bitter weinig te klagen,
Dus schrijf ik nu vrijwel geen woord…
Een prachtige vrouw bracht de liefde mij,
en zij gaf mij ook nog haar liefde.
Ik ging voor de bijl, want opeens was ik blij!
Wat plots mijn schrijf-wortels doorkliefde…
Die wanhoop brengt ook wel een voordeel,
Zo raak ik nooit meer uitgeklaagd!
ach, doe eens gek:
Inspiratiegebrek!
Een kwelling die niemand verdraagt!
De poëet in mij was verdronken,
Zijn stem was in liefde gesmoord.
Maar altijd blijft er wat te klagen,
Dus schrijf ik inmiddels weer door!
Copyright Halbe Mulder, 2015
Daarnaast heb ik voor de zomer eens een van mijn oudere teksten op muziek gezet, uitgebreid en uitgevoerd. Zie voor het resultaat het filmpje hieronder.
Aangezien ik het laatste couplet slechts kort voor deze opname geschreven had, ging er daar iets enigzins anders dan gepland, maar de bedoelde tekst is terug te vinden in de ondertiteling.
maandag 5 januari 2015
LUCHTDICHT: Ten slotte...
Aan het begin van dit nieuwe jaar wat overpeinzingen over het eind...
Ten slotte...
Soms dan denk ik: in dit leven, wat heb ik eig’lijk gedaan?
Heb ik ooit wel iets betekend, gaf ik nut aan mijn bestaan?
Zijn de dagen die ik doorbracht niet vergeefs voorbij gegaan?
Had er ooit wel iets of iemand enig baat bij mijn bestaan?
Ja, wat is de zin des levens? Waarom ben ik hier op Aard’?
Heb ik mijn taak allang geleverd, of blijft mijn werk mij toch bespaard?
Vragen, voer voor grote denkers, mannen, vrouwen, zeer vermaard,
Ook zij weten niet het antwoord, hebben zich al blind gestaard…
Die angst bekruipt een ieder met een redelijk goed brein,
Een zeer onprettige gedachte, nee, hij is bepaald niet fijn,
Komt er plots een snelle auto, val je zomaar voor een trein?
Kom je langzaam aan je einde, door een ziekte met veel pijn?
Ik ben bang om te verliezen, bang om ervandoor te gaan,
Want plots heb je niets te kiezen, kan iets vreselijks je verslaan,
Blijf je eenzaam alleen achter, blijft jouw tijd eeuwig stilstaan,
Als je door mag van de wachter, aan het eind van dit bestaan…
Ja, het eind is onvermijdelijk, niemand die eraan ontkomt,
En je kunt erover peinzen, zeggen dat je het verdomt,
Maar het blijft onontkoombaar, dat ook jouw stem ooit verstomt,
Waarna je ceremonieel tot hoopje aarde wordt vermomd.
Nee, niemand blijft er over, daarin blijven wij gelijk,
Menigeen wordt immer somber, denkend aan zichzelf als lijk,
Maar zolang je nog kan denken, ben je blijkbaar stinkend rijk,
Want dan kan je nog veel schenken, hebt je leven, duidelijk!
Dus mensen, leef dit mooie leven, maak er elke dag wat van!
Ga niet eenzaam zitten beven, omdat het einde komen kan,
Want je hebt zoveel te geven, aan je mede-vrouw of –man,
Het leven is aan ons gegeven om te leven, zolang als ’t kan…
Copyright Halbe Mulder, 2015
Ten slotte...
Soms dan denk ik: in dit leven, wat heb ik eig’lijk gedaan?
Heb ik ooit wel iets betekend, gaf ik nut aan mijn bestaan?
Zijn de dagen die ik doorbracht niet vergeefs voorbij gegaan?
Had er ooit wel iets of iemand enig baat bij mijn bestaan?
Ja, wat is de zin des levens? Waarom ben ik hier op Aard’?
Heb ik mijn taak allang geleverd, of blijft mijn werk mij toch bespaard?
Vragen, voer voor grote denkers, mannen, vrouwen, zeer vermaard,
Ook zij weten niet het antwoord, hebben zich al blind gestaard…
Die angst bekruipt een ieder met een redelijk goed brein,
Een zeer onprettige gedachte, nee, hij is bepaald niet fijn,
Komt er plots een snelle auto, val je zomaar voor een trein?
Kom je langzaam aan je einde, door een ziekte met veel pijn?
Ik ben bang om te verliezen, bang om ervandoor te gaan,
Want plots heb je niets te kiezen, kan iets vreselijks je verslaan,
Blijf je eenzaam alleen achter, blijft jouw tijd eeuwig stilstaan,
Als je door mag van de wachter, aan het eind van dit bestaan…
Ja, het eind is onvermijdelijk, niemand die eraan ontkomt,
En je kunt erover peinzen, zeggen dat je het verdomt,
Maar het blijft onontkoombaar, dat ook jouw stem ooit verstomt,
Waarna je ceremonieel tot hoopje aarde wordt vermomd.
Nee, niemand blijft er over, daarin blijven wij gelijk,
Menigeen wordt immer somber, denkend aan zichzelf als lijk,
Maar zolang je nog kan denken, ben je blijkbaar stinkend rijk,
Want dan kan je nog veel schenken, hebt je leven, duidelijk!
Dus mensen, leef dit mooie leven, maak er elke dag wat van!
Ga niet eenzaam zitten beven, omdat het einde komen kan,
Want je hebt zoveel te geven, aan je mede-vrouw of –man,
Het leven is aan ons gegeven om te leven, zolang als ’t kan…
Copyright Halbe Mulder, 2015
Abonneren op:
Posts (Atom)