Luchtdicht, luchtdichter...

Vandaag in de trein weer een aantal nieuwe korte tekstjes geschreven, voor de verandering weer eens in het Nederlands.


Liefd'En Digital

Je bent zo mooi, zo helder stralend,
Textuur en kleur breng jij in beeld.
Jouw nabijheid is bepalend,
Als je gaat, raak ik verveeld.
’s Nachts kan ik je gewoon niet missen,
Zonder jou is het zo saai.
Niets te zien, ik moet slechts gissen,
Naar de locatie van m’n opblaashaai.
Jij bent de liefde van veel mannen,
Zelfs vrouwen slepen je met zich mee,
Zonder jou geen geheime plannen,
‘k heb je lief, mijn LED!






Visionairen

Vroeger dacht men altijd “De aarde? Die is plat!
En als je bij de rand komt? Dan stort je in een gat!”
Totdat ene Columbus het tegendeel bewees,
En de wereld van de zeevaart hem in de hemel prees.

Vroeger dacht men altijd “De zon? Die draait om ons!”
Tot Copernicus langskwam, die ’t net iets anders vond.
De aard’ die rond de zon draait, dat was wat hij bewees,
Maar helaas, de paus kreeg voor hem toch wel wat vrees.

Vroeger dacht men nooit eens “Wat hoog is, komt omlaag.”
Totdat Newton het licht zag, in zijn appelgaard.
Een appel brak zijn schedel, maar in het hospitaal,
Dacht hij “Die pijn deed mij het licht zien. F is m maal a!”

De grote visionairen, die dachten me wat af!
De mensen waren sceptisch, en vonden het maar maf.
Maar gelijk kregen ze later, helaas vaak na hun dood.
Hoewel ze ‘m vaak bedachten, misten ze toch hun boot!!




Alle teksten copyright Halbe Mulder, 2010

LUCHTDICHT: Atomic Human

Tijdens een gesprek met een vriendin kreeg ik opeens voor ogen hoe de mens qua gedrag soms lijkt op atomen in een kristalrooster. Niet geheel zonder dank aan een vroegere scheikunde-docent met zijn dansvloer vol atomen, kwam er verolgens deze tekst uit gerold.

Atomic Human

People sometimes look like atoms,
With their places in a grid.
Going out means interstitial,
Blending in, a perfect fit.
Though some people, radioactive,
Try to fit, but all they get
Is a dislocation, breaking all the
Bonds existing before they’d met.

Relations shift to give some room,
Bonds break and are created.
The weak links go, the strong ones stay,
High stresses are evaded.
Closely packed, though, things get different,
Tension is rising, nowhere to go.
Immovable, you’ve got no choice but
To be compressed, like the end of the show.

A rise in temperature offers relief,
Helps to settle it all down,
Though if you cool it down abrubtly,
It will surely make you frown.
Grains will mismatch, borders will form,
Friction and slip start to occur,
What started as a nice smooth surface,
Might suddenly have a nasty burr.

Interstitial people are the ones,
Who’ll easily blend in.
Off the grid, they are all free,
To just follow their grin.
The substitutionals who are
too big to fill their place.
They will stress out the ones around,
They have no happy face.



Copyright Halbe Mulder, 2010