LUCHTDICHT: Dubbele Dactyli II

Hierbij nog enkele ollekebollekes, dubbele dactyli met een slotrijm,
de zesde regel met halfdozijnssyllabels, blijft bij mij hangen, gedichten als lijm...

Spoorbouwonkundige



Boemeltje, dat is weer
Een spoorstaafovergang
Die langs mijn achterwerk
mij flink opschudt.

Ze zijn de bron van het
"kedengkedeng"-gezang,
Sluiten niet aan ook al
Zijn ze gestut...

 Eindpunt




"stop dan toch" zo riep de
Doodsbange machinist
Vlak voor hij krachtig
Ruw tot stilstand kwam.

Al zijn wanhopige
Noodstopmaatregelen
Voorkwamen niet
Een luid klinkend "Klabamm!"


Gezamelijk eenzaam zijn



"Samen in eenzaamheid"
Stond op het tegeltje,
Prominent hangende
Boven de bar

Rijkelijk vloeide het
Gevoelsverdrinkende
Gerstenat aan ieder
Niet in de war

Copyright Halbe Mulder, 2014

LUCHTDICHT: Dubbele Dactyli

Na nog meer spelen met Dubbele Dactyli kwamen de volgende stukken uit mij.
Lees en geniet ervan, welonbevooroordeeld. Bij commentaar: schrijf me aan, voel je vrij!

Sinterklaag


Hoofdzaken, bijzaken,
Eeuwenoud kinderfeest,
Plotseling zwartgemaakt,
Nu buitenspel...

Veel grote-mensenpraat,
Discriminatie-haat,
Voorbeelden geven we
Kinderen wel...

Vliegtuigaanschouwingen



"Is dat een 380?"
Zo sprak de bekijker kort,
Zeker niet sprakeloos,
Eerder verveeld...

Tijdverdrijf vinden in
Vliegtuigaanschouwingen
Daarmee is niet ieder
Eender bedeeld...

Copyright Halbe Mulder, 2014

LUCHTDICHT: Zeslettergrepigheid

Na de aanschaf van een handzame bundel vol Jongste Ontdekkingen van Drs. P, ben ik geneigd geweest ook mijzelf eens te wagen aan de rijmversvorm "Ollekebolleke". Zoals de Drs. in zijn zelfbeschrijvende gedicht in deze dubbele dactylus al stelt: "moeilijk te maken maar wat een genot!"

Hier mijn twee korte knutsels:

Waterstraal, waterstraal,
broodnodig schoonmaakwerk,
druppel voor druppel
valt vuil van mij af.

In het privé van mijn
niet-claustrofobische
douchecabine is dat
voor mij echt geen straf.



Druppeltje valt uit het
hemelse wittige
Daarna een ander,
gevolgd door nog meer.

Spatten uiteen op mijn
slaapkamerraamkozijn
minuut na minuut, tja,
dat noemt men het weer…

Copyright Halbe Mulder, 2014

LUCHTDICHT: Opgave

Naar aanleiding van een uitspraak van Ivo Opstelten bleef de eerste zin van dit refrein een paar maanden terug maar door mijn hoofd spoken. Zo zie je maar dat zelfs uit zijn woorden nog iets interessants kan voortkomen...


Opgave

De tijd, zij lijkt door mensen niet te stoppen,
Gestaag, traag tikt ze onverstoord.
En alles wat een mens maar op kan kroppen,
wordt hij door haar traag mee vermoord.

Jij, liefde, bent de peper in het leven,
Geeft smaak, en maakt het minder flauw.
Door deze hete zaden mee te weven
Gaat alles beter smaken, dankzij jou.

Jij, hunkering, drijft mij naar iets ongrijpbaars,
Datgene wat nooit eerder is geslaagd,
Iets prachtigs, iets nimmer-overstijgbaars,
Alleen al de gedachte blijkt gewaagd...

Het was niks, het is niks en het wordt niks,
Dat weet helaas ook ik maar al te goed...
Ooit durfde ik nog ergens op te hopen,
Maar dat lukt toch nooit meer, naar ik vermoed...

Ik, bitter, door dit alles murw geslagen,
Zak lusteloos ineen onder een boom,
En hoor niet wat de wind mij brengt met vlagen:
Een liefdevol en prachtig eerbetoon.

Copyright Halbe Mulder, 2014

LUCHTDICHT: Dorre steen

Naar aanleiding van een bezoek aan het theater ("Eindelijk licht", een prachtige voorstelling van Zazi en Hans Dorrestijn) kwam na afloop opeens de volgende tekst in mij op.

Het begon als puur een bedankje richting deze geweldige artiesten voor de heerlijke combinatie van lichte en mooie muziek en de typische Dorrestijn-teksten. Nadat de dames van Zazi hem het echter waard vonden om, voorzien van wat prachtige woorden, op hun Facebook te plaatsen, leek het me goed om er ook hier maar wat aandacht aan te besteden.

Dorre steen
Een avond in je eentje, een grote straf is dat,
Heel eenzaam tussen anderen, een onontdekte schat,
Als de lichten langzaam doven, en al het lawaai verstomt,
verdwijnt alles, ook de leegte, als je wacht op dat wat komt.

Het is zwart, koud en naargeestig, al zijn de lichten aan,
Er is geen lelijk eendje, maar een oude zwarte zwaan,
vergezeld door nachtegalen, die hem, onvermoeibaar lijkt,
van zwart naar licht vertalen, zodat de schoonheid prijkt…

De dorre steen blijkt te bloeien, en geeft een sprankje licht,
waarvoor in ’t koude duister een ieder telkens zwicht…

Een zaal vol vreemde vogels, de humor oh zo zwart,
maar toch ook zo lichtvoetig, wat alle wetten tart.
Steeds dieper wordt de rampspoed en de wanhoop zucht,
Waarna een ieder opgewekt naar huis de zaal uitvlucht.

Copyright Halbe Mulder, 2014