Naar aanleiding van een uitspraak van Ivo Opstelten bleef de eerste zin van dit refrein een paar maanden terug maar door mijn hoofd spoken. Zo zie je maar dat zelfs uit zijn woorden nog iets interessants kan voortkomen...
Opgave
De tijd, zij lijkt door mensen niet te stoppen,
Gestaag, traag tikt ze onverstoord.
En alles wat een mens maar op kan kroppen,
wordt hij door haar traag mee vermoord.
Jij, liefde, bent de peper in het leven,
Geeft smaak, en maakt het minder flauw.
Door deze hete zaden mee te weven
Gaat alles beter smaken, dankzij jou.
Jij, hunkering, drijft mij naar iets ongrijpbaars,
Datgene wat nooit eerder is geslaagd,
Iets prachtigs, iets nimmer-overstijgbaars,
Alleen al de gedachte blijkt gewaagd...
Het was niks, het is niks en het wordt niks,
Dat weet helaas ook ik maar al te goed...
Ooit durfde ik nog ergens op te hopen,
Maar dat lukt toch nooit meer, naar ik vermoed...
Ik, bitter, door dit alles murw geslagen,
Zak lusteloos ineen onder een boom,
En hoor niet wat de wind mij brengt met vlagen:
Een liefdevol en prachtig eerbetoon.
Copyright Halbe Mulder, 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten