Naar aanleiding van een bezoek aan het theater ("Eindelijk licht", een prachtige voorstelling van Zazi en Hans Dorrestijn) kwam na afloop opeens de volgende tekst in mij op.
Het begon als puur een bedankje richting deze geweldige artiesten voor de heerlijke combinatie van lichte en mooie muziek en de typische Dorrestijn-teksten. Nadat de dames van Zazi hem het echter waard vonden om, voorzien van wat prachtige woorden, op hun Facebook te plaatsen, leek het me goed om er ook hier maar wat aandacht aan te besteden.
Dorre steen
Een avond in je eentje, een grote straf is dat,
Heel eenzaam tussen anderen, een onontdekte schat,
Als de lichten langzaam doven, en al het lawaai verstomt,
verdwijnt alles, ook de leegte, als je wacht op dat wat komt.
Het is zwart, koud en naargeestig, al zijn de lichten aan,
Er is geen lelijk eendje, maar een oude zwarte zwaan,
vergezeld door nachtegalen, die hem, onvermoeibaar lijkt,
van zwart naar licht vertalen, zodat de schoonheid prijkt…
De dorre steen blijkt te bloeien, en geeft een sprankje licht,
waarvoor in ’t koude duister een ieder telkens zwicht…
Een zaal vol vreemde vogels, de humor oh zo zwart,
maar toch ook zo lichtvoetig, wat alle wetten tart.
Steeds dieper wordt de rampspoed en de wanhoop zucht,
Waarna een ieder opgewekt naar huis de zaal uitvlucht.
Copyright Halbe Mulder, 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten